541 წლის აჯანყება
532 წლის ირანსა და ბიზანტიას შორის "საუკუნო ზავის" დადების (ეგრისის სამეფო) შემდეგ იმპერატორ იუსტინე I-მა ეგრისში ააგო ციხე-ქალაქი პეტრა (ბიზანტიის ადმინისტრაციის დასაყრდენი), დააწესა ვაჭრობის მონოპოლია და ეგრისის ციხე-ქალაქებში ბიზანტიის გარნიზონები ჩააყენა. ყოველივე ამან და ბიზანტიის მოხელეთა თვითნებობამ გამოიწვია მოსახლეობის უკმაყოფილება, რაც 541 წელს აჯანყებაში გადაიზარდა. აჯანყებულებმა დახმარება სთხოვეს ირანს. 542 წელს ირანის ლაშქარი ეგრისში შემოვიდა და დაიწყო ოცწლიანი (542-562) ომი ბიზანტიასა და ირანს შორის ეგრისში გაბატონებისათვის
548 წლის აჯანყება 542 წელს ირანის ჯარმა ეგრისი დაიკავა, მაგრამ ქვეყანას ირანალებიც მძიმე ტვირთად დააწვნენ, მალე კი ისიც გამომჟღავნდა, რომ მათ ეგრისის დაპყრობა ჰქონდათ განზრახული. გარდა ამისა, ბიზანტიასთან ვაჭრობის შეწყვეტა ეგრისისათვის ეკონომიკურად ძალზე საზიანო აღმოჩნდა. ეგრისელთა უკმაყოფილება თანდათან იზრდებოდა. შაჰი ხოსრო I შეეცადა მტკიცედ მოედგა ფეზი ეგრისში, ამ მიზნით გუბაზ II-თან მოშუღლე ეგრისელ დიდებულს ფარსმანს დაავალა მეფე მოეკლა. ფარსმანმა ეს დავალება მეფეს შეატყობინა, ამას კი 548 ეგრისელთა აჯანყება მოჰყვა.
697 წლის აჯანყება VII საუკუნის ბოლოს ეგრისი ბიზანტიელთა პროვინციად იქცა: ბიზანტიელებმა გააუქმეს მეფის ხელისუფლება, ხოლო ეგრისის მმართველს ბიზანტიის იმპერატორის მოხელის — პატრიკუოსის ტიტული უბოძეს, 697 ეგრისის უკმაყოფილო მოსახლეობა და მმართველი წრეები პატრიკიოს სერგი ბარნუკის ძის ხელმძღვანელობით აუჯანყდნენ ბიზანტიელებს და დახმარებისათვის არაბებს მიმართეს. არაბებმა ეგრისის ციხეები დაიკავეს. მათი ჯარი ციხე-გოჯსა და კოდორის ხეობის ზოგიერთ ციხეში 705-711 წლამდე მდგარა.
| 
